स्प्तरंग (मनातले,जाणीवेतले)

    मी लेक सावित्रीची धरलि कास विद्येची हाति घेत खुरप घेतली लेखणी बी आत्ता घर संसार संभाळून हातभार लावला धन्याला हाता मंदी माया आत्ता नवि ताकदच आली अग्यानाच्या अंधारातून म्या उभारी घेतली नव्या नव्या वाटेवर नवे नवे आव्हान माय सवित्री तुच मले दिले नवे हे  आभाळ

      कंठ दाटुन आला        मनी भावनांनचा        कल्लोळ झाला       नाही कुणि जवळ        निजले सारे घर         जाता तोल देहाचा धडपडले , जख्मि झाले  मनालाही मग थोडे लागले सावरले मीच मजला हुंदका मग थांबऊ न शकले आसवांना वाट मोकळी  भावनांनाचा निचरा   अंधारल्या रात्रीच्या कुशित      शिरून खुप खुप रडले    थोपवाया कोण होते ? न अश्रू पुसाया    पण जेव्हा मोकळे झाले मन    स्वत:च स्वत: ला सावरले    अग वेडे तुच तर   आई , घराची    मग आधार कुणाचा शोधते    सावरण्याचे बळ सर्वानां  ऐकट्या तुलाच लाभले ऊठ तु आत्ता , करू नको दु:ख मनाच्या शक्ति सवे  भरले तुझे अस्तित्व मग लख्ख दिसणारया  माझ्या अनेक भुमिकांचा आरसा जणू दिसला  सावरलेल्या मना साठी झाले मग मोकळे आकाश