झाले मोकळे आकाश

      कंठ दाटुन आला 

      मनी भावनांनचा

       कल्लोळ झाला

      नाही कुणि जवळ

       निजले सारे घर

        जाता तोल देहाचा

धडपडले , जख्मि झाले

 मनालाही मग थोडे लागले

सावरले मीच मजला

हुंदका मग थांबऊ न शकले

आसवांना वाट मोकळी 

भावनांनाचा निचरा

  अंधारल्या रात्रीच्या कुशित 

    शिरून खुप खुप रडले  

 थोपवाया कोण होते ?

न अश्रू पुसाया

   पण जेव्हा मोकळे झाले मन

   स्वत:च स्वत: ला सावरले

   अग वेडे तुच तर

  आई , घराची 

  मग आधार कुणाचा शोधते

   सावरण्याचे बळ सर्वानां 

ऐकट्या तुलाच लाभले

ऊठ तु आत्ता ,

करू नको दु:ख

मनाच्या शक्ति सवे 

भरले तुझे अस्तित्व

मग लख्ख दिसणारया 

माझ्या अनेक भुमिकांचा

आरसा जणू दिसला 

सावरलेल्या मना साठी

झाले मग मोकळे आकाश